پروپوزال مقایسه افکار خودکشی و باورهای غیر منطقی بین دانشجویان

پروپوزال مقایسه افکار خودکشی و باورهای غیر منطقی بین دانشجویان
دارای 20 صفحه وبا فرمت ورد وقابل ویرایش می باشد.

عنوان پروپوزال: مقایسه افکار خودکشی و باورهای غیر منطقی بین دانشجویان

تعداد صفحه: 20 صفحه
فونت: B ZAR
فاصله سطرها: 1.15
منابع فارسی و لاتین: دارد
پرسشنامه و ضمائم: دارد
بندهای پروپوزال: عنوان، مقدمه، بیان مسئله، اهمیت و ضرورت تحقیق، اهداف پژوهش (هدف اصلی، اهداف جزئی)، فرضیه های پژوهش، تعریف مفاهیم پژوهش (تعریف مفهومی، تعریف عملیاتی)، روش تحقیق، طرح پژوهش، ابزار اندازه گیری، روش تجزيه و تحليل داده ها و...

بیان مساله:
بر پایه گزارش سازمان بهداشت جهانی (who) (2000) در سال 1991 میانگین نرح خودکشی 24-15 ساله ها در ایران 3/0 در 100000 نفر بود. نرخ جهانی خودکشی دانشجویان سالانه 5/7 در 100000 نفر است، که به طور تقریبی نصف میزان خودکشی همتایان غیر دانشجو است (جوف ، 2004؛ فونسکا ، 2004). در سال های 99-1998 تعداد 4242 دانشجو در آمریکا خودکشی کردند، که سه سال پس از آن به 4390 نفر رسید (فراست ، 2005). در بررسی زرانی و وقار (1380) شمار خودکشی دانشجویان ایرانی در سال های 83-1377، 292 نفر گزارش شد. در این سال ها کمینه و بیشینه نرخ خودکشی دانشجویان به ترتیب 6/0 و 6/1 در 100000 نفر بود. پناغی، پیروی، ابوالمعصومی و سهرابی (1386) با بررسی آمار پزشکی قانونی نشان دادند در سال های 85-1383 تعداد 230 خودکشی در دانشجویان زیر پوشش وزارت علوم رخ داده است، که بر پایه آن بیشینه نرخ خودکشی دانشجویی در ایران  در 100000 نفر است، یعنی دو برابر نرح گزارش شده به وسیله زرانی و وقار (2003).
عوامل خطر ساز خودکشی دانشجویان را می توان به سه دسته تقسیم کرد: الف) عوامل زیستی-روانی-اجتماعی، مانند اختلال های روانی، به ویژه اختلال های خلقی؛ مشکل سازگاری با تغییرات و رویداد ها، ناامیدی؛ تکانشی بودن؛ تمایلات پرخاشگرانه؛ سابقه رویداد های آسیب زا؛ بیمار های شدید جسمانی و سابقه اقدام به خودکشی. ب) عوامل محیطی مانند شکست تحصیلی، بیکاری و مشکل مالی، شکست در روابط عاطفی و دسترسی آسان به وسایل مرگ بار و ج) عوامل فرهنگی-اجتماعی، مانند باور های نادرست درباره رفتارکمک خواهی، موانع دسترسی به مراکز خدمات بهداشت روانی، باورهای نادرست درباره خودکشی و قرار گرفتن در معرض اخبار خودکشی (پاتر، سیلورمن، کانورتن و پاسنر ، 2004).