امام خمينى سياستمدارى بزرگ و بزرگ سياستمدار

تحقيق امام خمينى سياستمدارى بزرگ و بزرگ سياستمدار
 متشکل از 58 صفحه ، در قالب word  قابل ويرايش و اماده پرينت

بخشی از محتوا ::
امام خمينى سياستمدارى بزرگ و بزرگ سياستمدار
از بعد سياسى امام خمينى يك شخصيت‏بى‏نظيرى بود كه دوست و دشمن بر آن اذعان داشتند. عنوانهايى نظير تئوريسين بزرگ، صاحب‏نظر برجسته، تحليل‏گر سياسى فوق‏العاده، استراتژيست‏بلند پايه، آينده‏نگرى قوى، جهان بين منحصر به فرد، داراى دكترين عالى و پيچيده، ژرف‏نگر، غير قابل پيش بينى و داراى پيچيدگى بسيار دور بخشى از عنوانهايى بود كه شخصيتهاى جهانى به حضرت امام خمينى داده‏اند، واقعيت اين است كه حضرت امام امت همه عنوانها و القاب فوق را داشت ولى اينها همه صفات امام نبود، بلكه ناظران بين‏المللى هر كدام از ديدگاه خاصى امام عزيز را مى‏ديدند. اينك با توجه به محدوديت كلام گوشه‏هايى از ويژگيهاى سياسى امام راحل را به شكلى كاملا موجز و خلاصه ذكر مى‏كنيم.
1- خودباورى به جاى خودباختگى:
يكى از برجسته‏ترين اهداف امام عزيز تلقين روح خود باورى به عموم مسلمانان و بخصوص به مردم خود بود. بنيان‏گذار جمهورى اسلامى در اين استراتژى الهى خود از دو تاكتيك معروف استفاده مى‏نمود:
الف - تحقير قدرتها و ابرقدرتها
رهبر كبير انقلاب اسلامى كه به خوبى به جنايتهاى كشورهاى امپرياليستى در تحقير ملتهاى دربند آگاهى داشت و آثار ذلتبار سلطه ابرقدرتها را بر ملتها مشاهده نموده بود، درصدد برآمد كه اولا آنها را كوچكتر از آنچه هستند و نشان مى‏دهند معرفى كند، ثانيا بر مبناى قاعده تاييد باطل، باطل است، سعى وافر بر نفى تاثيرگذارى و موقعيت‏برتر آنها داشتند. تكرار جمله امريكا هيچ غلطى نمى‏تواند بكند، از امريكا در ذهن و فكر مردم ما كشورى و قدرتى ترسيم نمود كه قدرت هيچ كارى را ندارد. الحق همين جمله كاخ ابرقدرتى امريكا را فرو ريخت و حتى امكان واكنش مناسب در برابر طوفان سهمگين انقلاب اسلامى را از او گرفت. حال آنكه امريكا به عنوان يك واقعيت، ابرقدرتى بود كه به خود حق مى‏داد و مى‏دهد كه در امور داخلى كشورها مداخله نمايد. در ويتنام آنهمه جنايت مرتكب شود، گرانادا را به اشغال خود درآورد، ليبى را بمباران و در نيكاراگوئه دخالت نظامى نمايد. نوريه‏گا را از اريكه قدرت در پاناما به زير كشد و از اسرائيل حمايت‏بى‏قيد و شرط نمايد و به اعراب بى‏اعتنايى كند. اين درست است كه امريكا و چهار كشور ديگر عضو دائم شوراى امنيت و داراى حق وتو هستند. ولى واقعيت چيزى ديگرى است. به نظر بسيارى از صاحبنظران سياسى امريكا حرف آخر را در شوراى امنيت مى‏زند. اگر سازمان ملل را به مدرسه‏اى تشبيه كنيم و شوراى امنيت را به كلاس، امريكا رئيس اين مدرسه، انگليس معلم كلاس، فرانسه در حكم مبصر كلاس، شوروى چون شاگرد ساعى و درسخوان اين كلاس و چين مانند دانش‏آموز مستمع آزاد كلاس است؟ ! !
با همين ديد و تحليل است كه مشاهده مى‏كنيم امريكا در بحران اشغال كويت در مدت كوتاهى تعداد زيادى قطعنامه را در شوراى امنيت‏بر عليه عراق به تصويب رساند،